به تالار گفتگو قرار خوش ​آمدید

دوستی های خانوادگی با بچه در مهاجرت

به نظرم یکی از مهم ترین موضوعاتی که کمتر بهش پرداخته میشه تفاوت دوستی ها با بچه هست. ما در ایران بخاطر تعداد بیشتر دوستی که داشتیم برخی دوستی هامون با تمرکز روی بچه بود برخیش صرفا دوستان خودمون بودند. زمان کودکی ما هم این طور بود ما با بچه های دوستای پدر و مادرمون به یک نوعی مجبور بودیم دوست بشیم اما الان به نظرم برعکس شده. دوستی های عمیق ما در مهاجرت با بچه با کسانی است که بچه هامون باهاشون ارتباط بیشتری دارن. یعنی ما با پدر و مادر دوست های بچه هامون دوست میشیم تا بلعکس :-) 
و من چون اختلافم با بچه بزرگم کم هست پدر و مادر دوست های دخترم حداقل 10 سال از من بزرگترن و این نوع دوستی های من رو در اینجا حسابی تغییر داده 
آیا شما هم تجربه مشابهی داشتید؟

ما چند ساله به همراه همسر مهاجرت کردیم. واقعا به نظرم مساله دوستی جدا از مهاجرته. من بعد از یه درخواست کمک از دوستی یه جوابی شنیدم که به دوستی شک کردم. شاید بگن انتظار داشتی ولی من همیشه گفتم اینایی که میگن انتظار نداشته باشید اصلا تو این دنیا نیستن. مگه میشه دوستی بدون انتظار؟ حالا دیگه دوستی  و دوست پیدا کردن سخته. البته دوست دارم دوستای خارجی هم پیدا کنیم. ولی همش حس میکنم نشدنیه و نمیدونم از کجا شروع کنم. چطوری رابطه رو قویتر بکنم . 

سلام به همگی،

به عنوان یه رفیق باز مهاجر از تجربه‌ام میگم:)

۱-دوستی‌های ایرانتون رو از دست ندید. شما دیگه به اون سن که دوست خوبتون رو انتخاب کردید و سالها روش سرمایه‌گذاری کردید برنمیگردید، تو ایران حق انتخاب زیاد داشتیم از بین اونهمه آدم چند نفر رو طی سالها انتخاب کردیم. تو کشور میزبان زیاد مورد برای انتخاب نداریم.

۲-تو کشور جدید به سرگرمیها و کلاسها و جشن‌های عمومی شهر برید ( میدونم علاقه و حوصلش نیست، مشکل زبان، اینا که منو نمیفهمن و…) بهترین دوست آلمانی که دارم و الان تو خانوادشون رسما نقش دارم تو موسسه‌ای کار میکرد که من زبان میخوندم.

۳-تو همه شهرهای بزرگ ایرانی‌ها یه انجمنی، گروهی دارن اونجا برید، حتی اگه دوست پیدا نکنید بودن تو اون فضا آشنا برای دو ساعت ناخودآگاه آدمو آروم میکنه.

خوب باشید🩵

من هشت سال هست که به استانبول مهاجرت کردم . در شرکتی کار می‌کنم که ایرانی نیست و همه یا ترکن یا ژاپنی .
از نظر من دوستی و صمیمیت در هر فرهنگی معنی خاصی میتونه داشته باشه برای همین برای مهاجرین در اولایل درک این موضوع سخت هست . من با اینکه ایرانی‌های زیادی اینجا هستن و تعدادیشون و میشناسم اما با هیچ کدوم رابطه دوستی ندارم .
برقراری ارتباط از شخصی به شخصی دیگه متفاوته و دوست یابی و دوست شدن و بلاخص دوستی خوبی داشتن لازمش شناخت هست که پروسه زمانبره که طبیعتا در محیط جدید خیلی سخت هست .

ای کاش می‌شد از همون اول با دوستامون مهاجرت میکردیم :) 

امروز در استوری به جنوبی بودن دوستانتون اشاره کردید. من و همسرم جنوبی هستیم و  و علارغم اینکه در ایران رفقای بسیار نابی داریم با اینکه دوسال از مهاجرتمون به تورنتو میگذره هنوز دوستی که احساس یک رنگی باهاش داشته باشیم پیدا نکردیم. با چند زوج خارجی دوست شدیم ولی اون حس نزدیکی برامون ایجاد نمیشه. از طرف دیگه ارتباطاتمونو با زوج های ایرانی مشابه خودمون با رعایت حد و‌مرز ساختیم ولی تا وقتی ما پیشنهاد ندیم دیگران قدمی برنمیدارن برای همین کم کم فاصله گرفتیم و به دیدارهای چندماه یکبار اکتفا میکنیم. اغلب اطرافیان در اینجادلیل کمیِ روابطشون رو سرعت بالای زندگی عنوان می‌کنند و بسیار غرق در روزمرگی شده اند.بهرحال بعد از چند ماه متوجه شدم علاوه بر روحیات افراد ، روش مهاجرت، سن مهاجرت ،تعداد سال‌های در مهاجرت و خیلی مسائل دیگه میتونه برای هر فردی اثر متفاوتی داشته باشه و باید به این درک برسیم که نیاز آدم‌ها از ارتباط خیلی میتونه متفاوت باشه.  

همونطور که سال‌های زیادی طول کشید تا نهایتا  چند رفیق خوب انگشت شمار از مدرسه و دانشگاه و محل کار در ایران پیدا کنیم امیدوارم در آینده یک رفیق دلی هم اینجا هم پیدا کنیم.  

سلام دوستان 🌸

من و همسرم حدود سه ساله که به سیدنی مهاجرت کردیم و از همون اوایل با چالش پیدا کردن دوست و ساختن روابط جدید روبه‌رو بودیم. واقعاً احساس تنهایی می‌کنیم، در حدی که بعضی روزها حس می‌کنم نداشتن دوستی‌های عمیق داره روی ذهن و روحم تأثیر می‌ذاره.

یکی دو تا دوست داریم، اما رابطه‌ها سطحی هستن و شاید یکی دو ماه یه‌بار همدیگه رو ببینیم. من آدمی‌ام که همیشه ترجیح می‌دم دو سه تا دوست صمیمی و پایدار داشته باشم، اما بعد از مهاجرت فهمیدم ساختن چنین رابطه‌هایی توی کشور جدید واقعاً سخته. اون رفاقت‌هایی که توی کشور خودمون، طی سال‌ها و از دوران مدرسه شکل می‌گرفت، اینجا تقریباً دست‌نیافتنیه

من چهار ساله که اومدم آمریکا و دانشجوام. تقریباٌ با دوستای غیر ایرانیم سریع دوست شدم و ارتباط صمیمی شکل گرفت بینمون ولی یکی از چالش‌های من ارتباطات با دوستای ایرانی بود، سال اول با بچه‌های ایرانی دانشگاه دوست شدم و هر از گاهی جمع می‌شدیم ولی در نهایت همه زوج شدند و کم کم من دیگه به دورهمی‌ها دعوت نشدم. همیشه خلاء ارتباط با جمع  بچه‌های ایرانی برام زیاد بود و بودن با دوستای غیر ایرانیم نمی‌تونست این خلاء رو پر کنه، مخصوصاً که اصلاً مدل مهمونی‌ها خیلی فرق می‌کرد و کمتر خوش می‌گذره. 

جواد جان به نظرم دوست پیدا کردن در یک مملکت غریب می‌تونه خیلی سخت باشه. مخصوصا اگر ابعاد فرهنگیش رو بخوایم نگاه کنیم یا حتی تفاوت های فردی ادما. خیلی وقت ها برای بعضی آدما «شروع کردن دوستی» جا نیفتاده.یعنی همیشه براشون اینجور بوده که بقیه شروع کننده باشن تا خود اون فرد.حالا این می‌تونه بر حسب باورها و معانی که اون فرد از دوستی داره متغیر باشه و اینجور مواقع تو مهاجرت کردن، کار رو برای این افراد سخت کنه و حتی تلاشی براش نداشته باشن.چه بسا اون کشوری هم که بهش مهاجرت کردن این مدل باورها در مردمش باشه و شرایط پیدا کردن دوست رو سخت تر کنه و حتی تبدیل به یک معضل شه.

سلام به همه. حدودا دو سالی و نیم هست که به آلمان شهر هامبورگ مهاجرت کردیم. همسرم دانشجو هست و من هم تمام وقت کار میکنم. بعد از چند هفته رفته رفته با هم دانشگاهی های همسرم یه اکیپ دوستی رو تشکیل دادیم و اونا زودتر از ما اومده بودند و نیاز به یه استارت داشتن انگار که ما چون تنها زوج جمع بودیم سعی کردیم بیشتر دعوتشون کنیم به منزلمون و بیشتر برنامه بچینیم. بعد از مدتی متوجه شدیم که انگار تا ما نگیم و پیشنهاد ندیم بچه های دیگه خیلی پیشنهاد نمیدن برای دور هم جمع شدن و این اولین لحظه از فاصله گرفتن میتونست باشه. این موضوع رو اتفاقا باهاشون مطرح کردیم و روابط با بعضی هاشون خیلی بهتر شد با بعضی ها هم در یک فاصله ای موند. اما همچنان دغدغه یک نوشیدن چای و گفتگو عمیق رو داریم که حواسمون به سرد شدن چای نباشه.

چجوری آدما رو جمع میکنین دور هم؟

 من و خانومم بقیه (هم زوج هم مجردها) رو دعوت میکنیم میریم بیرون باهاشون و خونه هم شام دعوتشون میکنیم و خوش هم میگذره باهاشون و حتی ایده میدن که با هم بریم بیرون ولی بعد از اینکه جدا میشیم ازشون اونا اصلا زنگ نمیزنن که ببینیمشون 🥲

چندین دفعه با چندین جمع مختلف این اتفاق افتاده و من یه جایی میبینم که اونی که همیشه زنگ میزنه میگه بریم بیرون ما هستیم، دیگه از یه جایی به بعد زنگ نمیزنیم و ازونا خبری نمیشه! 

من هم سه سال و نیمه که به المان مهاجرت کردم، چندباری سعی کردم یه دوستی هایی بسازم اما اینقدر همه چیز بد پیش رفت که واقعا حس کردم که شاید من مشکل دارم، با این که کلی دوست المانی دارم اما خلا بودن یه دوست هم زبون ، کاملا احساس میشه، ولی حیف… هیچوقت فکر نمیکردم دوست پیدا کردن اینقدر کار سختی باشه

من تجربه مهاجرت به خارج کشور نداشتم اما چند سال هست در خود ایران شهر زندگی مون رو عوض میکنم یه بار به خاطر ارشد و بعد هم کار حدود ۶ سال تهران بودم بعدم دوباره به خاطر بچه دار شدن برگشتیم شهر خودم و الان به خاطر کار همسرم ایندفعه اومدیم اهواز...میدونم در مقایسه با دوستان که به خارج از کشور مهاجرت کردن خیلی تجربه متفاوتی اما باز واقعا تو این شهر هم احساس تنهایی میکنم با اینکه برادر شوهرم و بچه هاشون هستن اما به دلیل تفاوت های فرهنگی ارتباط باهاشون برام سخته. یه جورایی من می‌پذیرم این تفاوت در پوشش و عقیده شون رو اما اونا پوشش و عقیده من رو نمی‌پذیرند از طرفی واقعا دوست دارم با همسالان خودم ارتباط برقرار کنم. و میگم خب من تو این شهر نه مدرسه بودم نه دانشگاه بودم الان هم که تو خونه ام یه جورایی فقط یه مادرم پس چطور دوست و روابط اجتماعی جدید برای خودم بسازم

برای من شخصاً، دوست پیدا کردن همیشه جزو چالش‌های بزرگ بوده؛ چه در مهاجرت و چه حتی قبل‌تر، در ایران. به نظرم علاوه بر تفاوت‌های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، عامل خیلی مهمی که گاهی نادیده گرفته می‌شه، ویژگی‌های شخصیتی و سبک ارتباطی هر فرده.

مثلاً افرادی که درون‌گرا هستن یا به‌طور طبیعی زمان بیشتری نیاز دارن تا به دیگران اعتماد کنن، معمولاً در فرایند اجتماعی شدن در محیط جدید، فشار بیشتری رو تجربه می‌کنن. انگار از طریق مهاجرت هویت اجتماعی بازتعریف میشه. یعنی فرد باید نه‌تنها در جامعه جدید پذیرفته بشه، بلکه خودش هم دوباره بفهمه که در این بستر جدید چه کسی است و با چه کسانی می‌تونه ارتباط معنادار بسازه. 

به نظرم همین ترکیبِ تفاوت‌های فرهنگی و ویژگی‌های فردی باعث می‌شه تجربه‌ی هرکسی در پیدا کردن دوست، منحصربه‌فرد و غیرقابل‌مقایسه باشه. برای من، هنوزم این مسیر آسون نیست، ولی حداقل یاد گرفتم که سخت بودنش به معنی شکست یا ناتوانی نیست، بلکه بخشی طبیعی از فرآیند سازگاری و شناخت دوباره‌ی خودمه.

سیزده ساله آلمان هستم. دوستی های خوبی شکل دادم ولی هیچکدوم مثل رفاقت های ایران نشد و نمیشه. کاش میشد دوست رو گذاشت تو چمدون و با خود برد. 

سلام بر جمیع شما 😁😁

اووووووه، من که دیگه پیر شدم سر موضوع این تا‌پیک…. خیلی ساله از ایران مهاجرت کردم دبی و راستش خیلی باهاتون موافقم. انگار اون گرمایی که بین خودمون داریم تو فرهنگ‌های دیگه نیست. بعد دیگه کم کم اینجا یادگرفتم صمیمیت یعنی پاش وایسی دیگه… ادامه دار باشه نه اینکه شدت خیلی زیادی داشته باشه. مخصوصا توی دبی که پررر از ایرانیای پولداره.

سلام به همگی 

من توی استانبول تورلیدرم و راستش اوضاع یه‌کم فرق داره 😅

اینجا آدما سریع باهات گرم می‌شن، ولی سریع هم سرد می‌شن.

ممکنه یه روز باهات قهوه بخورن و فرداش یادت نیارن!

ولی در کل راحت‌تر از اروپاست، مخصوصاً اگه ترکی بلد باشی. بعد خب خوبیشم اینه که از لحاض فرهنگی و اینا هم نزدیکیم دیگه 

من چند تا دوست ترک دارم، ولی هنوز اون رفاقت عمیق ایرانی‌طور نه…انگار هرجا میری یه چیزی از اون مدل صمیمیت ایرانی کمه. 

Aahhhhچه تاپیک خوووووبی! 

از وقتی مهاجرت کردم آنقدر تنها شدممم که نگو، من ونکوورم، و راستش اوایل خیلی تنها بودم.

آدما اینجا polite‌ن، ولی احساس نمی‌کنی بخشی از زندگیشونی.

یه مدت حتی فکر می‌کردم ایراد از منه!عاخه من انگلیسی خوبی هم ندارم بدبختی… دیگه فعلا رفتم توی یه گروه داوطلبی برای پناهنده‌های ایرانی، اونجا تازه دو نفر پیدا کردم که واقعاً باهاشون احساس connection دارم.  

سلام سلام

والا من سیدنی‌ام، دو ساله اینجام. راستش اینجا هم یه جور خاصی از صمیمی بودن دارن.

همه‌ش outdoor، همه‌چی با یه اکتیویتی همراهه. یعنی اگه بخوای دوستی بسازی، باید بری باشگاه، یا بری موج‌سواری یا باربکیو! و خب اینا هم خیلی گرونه برای منی که تنها و دانشجویی اومدم. 

من اوایل فکر می‌کردم «چقدر سطحی‌ان»، ولی بعد فهمیدم اینجا دوستی از اشتراک عمل شروع می‌شه، نه از درد دل. خیلی شبیه انگلیسی‌ها میتونن باشن.

الان یه گروه دارم که هر هفته میریم میدویم، با بعضیاشون کم‌کم نزدیک شدم.

سلام 🌿

من تازه یه ساله اومدم برلین، و راستش هنوز نتونستم دوستی پیدا کنم که حس “واقعی” بده.

راستش حس می‌کنم شرایط خودم هم تاثیر گذاره، اخه من ۳۲ سالمه و برای دکترا اومدم.

بعد اینجا یه طوریه… همه مودبن، لبخند می‌زنن، حتی کمک می‌کنن، ولی هیچ‌وقت از اون مرز “آشنایی” جلوتر نمی‌رن. تاااازه تو برلین که میگن دیگه مولتی نشنالیتی ترین شهر المانه…

مثلاً من سه بار با هم‌کلاسی‌هام قهوه خوردم، ولی هیچ‌وقت هیچ‌کدوم نگفتن «بریم خونه‌م» یا «تو آخر هفته چیکار می‌کنی؟»

شماها چطوریه براتون؟